کتاب پایی که جا ماند اثر سیدناصر حسینی پور

امروز بعدازظهر دمای هوا نسبت به روزهای قبل چند درجه کمتر بود. هر چند برای ریختن آتش تهیه از غروب تا موقع طلوع خورشید مشکلی نبود؛ برای دشمن مشکل در روز و گرمای بالای 45 درجه بود. دشمن با شلیک گلوله‌های دودزا و فسفری برای ثبت تیر، جادهٔ خندق و جاده‌های عقبه و پشتیبانی ما از جمله جاده‌های سیدالشهدا، بدر قمربنی‌هاشم، صاحب الزمان، شهیدهمت و جادهٔ جدیدالاحداث شفیع‌زاده معروف به توپخانه را گراگیری کرد. در این‌جور مواقع دشمن جاده‌ها، سنگرهای فرماندهی، محل تجمع نیروها، آتشبارهای ادوات و توپخانه را با گلوله‌های دودزا نشانه‌گیری می‌کرد، دیده‌بان‌های عراقی محل اصابت گلوله‌ها را رصد کرده و برای پاتک ثبت تیر می‌کردند. آن‌طور که بچه‌های اطلاعات قرارگاه می‌گفتند، عراقی‌ها روبه‌روی جزیرهٔ مجنون فقط 130 کاتیوشا در خط دوم‌شان مستقر کرده بودند.

کتاب "پایی که جا ماند" نوشته سید ناصر حسینی‌پور، روایتگر خاطرات روزانه این اسیر ایرانی در دوران جنگ تحمیلی است. 

سید ناصر که در سن چهارده سالگی به جبهه رفت، پس از اسارت در عراق، بیش از 800 روز را در شکنجه‌گاه‌های مخفی سپری کرد. این کتاب که به شدت تحت تاثیر شکنجه‌های گروهبان عراقی، ولید فرحان، قرار دارد، به نحوی به خواننده چالش‌ها و دشواری‌های اسیران ایرانی در زندان‌های عراق را نشان می‌دهد.
این اثر با نثر ساده و بی‌پیرایه، مخاطب را به عمق تجربه‌های تلخ و سخت سید ناصر در دوران اسارت می‌برد. یکی از بخش‌های کتاب به توصیف شرایط سخت و گرم جزیره و تجربه‌های روزانه این جوان جنگجو می‌پردازد. در قسمتی از کتاب، نویسنده از تغییر شیفت در دکل دیده‌بانی و ثبت رفتارهای دشمن در خط اول و دوم می‌نویسد که به خوبی روحیه مقاوم و جنگجوی این جوان را نشان می‌دهد.
"پایی که جا ماند" اثری است که به مبارزه و مقاومت این اسیر جنگی پرداخته و خوانندگان را با شجاعت و ایمان افراد جوان در برابر ظلم آشنا می‌سازد. 

این کتاب توسط انتشارات سوره مهر منتشر شده و به یکی از منابع معتبر در زمینه روایت‌های اسارت و مقاومت تبدیل شده است.